θεοχαριτωμένος

-η, -ο (Μ θεοχαριτωμένος, -η, -ον)

1. (για τη θεοτόκο) αυτός που αναδίδει θεία χάρη («κρίνον θεοχαριτωμένον»)

2. το θηλ. ως ουσ. η θεοχαριτωμένη

η θεοτόκος.